Ogólnie rzecz biorąc, chodzi o to, aby rozwinąć nową perspektywę lub sposób widzenia rzeczy wokół nas.

Gdy uczymy się wizualizować, medytować, poznajemy melodie recytacji i rytualne gesty nazywane mudrami. A nasze ciało, mowa i umysł są zaangażowane i zajęte.

To dzięki tym zręcznym środkom z czasem możemy wykształcić czystą percepcję. Cel i techniki tych praktyki są jasno wyjaśniane w trakcie trwania kursu.

Ale bez względu na to, na czym koncentrujemy się w czasie odosobnienia, bez względu na tekst czy praktykę, prawdziwy przedmiot całej buddyjskiej filozofii i praktyki jest zawsze ten sam: to współczucie.

Istotą każdej buddyjskiej nauki, praktyki, odosobnienia i rytuału jest zawsze współczucie. Nawet jeśli studiujemy bardzo głębokie aspekty filozofii buddyjskiej, zasadniczo filozofia ta dotyczy współczucia: jak w najbardziej odpowiedni sposób pomagać sobie i otaczającym nas istotom.

Po pewnym czasie, kiedy wyklarowała się struktura kursów, to stało się widoczne i oczywiste, że Rinpocze stworzył złożony, holistyczny system edukacji buddyjskiej.